"Στην εφηβεία μου διάβασα ό,τι βιβλίο του Έσσε υπήρχε".
Και του Κούντερα, συμπληρώνω τώρα εκ των υστέρων που τα φέρνω στη μνήμη μου όλα σιγά σιγά. Του Έσσε θυμάμαι ότι ο Σιντάρτα με είχε συγκλονίσει συθέμελα, πρέπει να τον είχα διαβάσει 10 φορές τουλάχιστον! Άλλαξε την κοσμοθεωρία μου και πιστεύω ότι ήταν η αιτία για να διαβάσω όλα τα βιβλία του Έσσε, όπως επίσης πιστεύω ότι έβαλε το πρώτο λιθαράκι για ν' αγαπήσω και να μπω στον κόσμο των βιβλίων... Γενικότερα, ήταν και το δεύτερο βιβλίο που διάβασα στη ζωή μου (το πρώτο ήταν ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγστον αλλά αυτό το τελευταίο, εννοώ το επίθετο του Ιωνάθαν, ήταν αδύνατο να το θυμάται κανείς στην ηλικία μου τότε, οπότε στη μνήμη είχε εντυπωθεί ως εξής: "ο Γλάρος Ιωνάθαν του Ρίτσαρντ Μπαχ"). Από τους δικούς μας θυμάμαι ότι διάβαζα μανιωδώς Ζωγράφου και Βαμβουνάκη. Ήταν τότε πολύ στη μόδα. Ακούγαμε και Πυξ-Λαξ, οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, ε, και κόλλαγε πολύ... Στο σχολείο δε περίμενα πώς και πώς την ώρα του Ομήρου...
Μα τι ωραίες εποχές!
Αυτά στην αρχή, όταν πρωτοήρθα σε επαφή με το βιβλίο (άργησα λίγο να έρθω). Πιο μικρή (δηλαδή στο δημοτικό) ούτε μίκυ μάους δεν διάβαζα σχεδόν... Τα βιβλία δεν με ενδιέφεραν ούτε κατά διάνοια. Μόνο διάσπαρτα στη μνήμη θυμάμαι κάποια σαν το "ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν", τον Μόμπι Ντικ, τις ιστορίες του Ιούλιου Βερν, τα ταξίδια του Μάρκο Πόλο, τους μύθους του Αισώπου και αρκετά άλλα εικονογραφημένα... Όμως τα θυμάμαι σκόρπια και αμυδρά να τα ψευτοδιαβάζω & να τα προσπερνάω. Και ήταν όλα δώρα, ποτέ δεν τα έψαξα να τα βρω για να τα διαβάσω. Επίσης θυμάμαι ότι εκείνα τα καλοκαίρια (του δημοτικού) μου άρεσε μόνο να κάνω επανάληψη τα αγγλικά και τα ισπανικά μου. Α ναι, ασχολούμουν και με κάτι βιβλιαράκια που έβγαιναν για να κάνουν τα παιδάκια επανάληψη στην τάξη που τέλειωσαν. Τίποτ' άλλο. Τώρα περιττό να περιγράψω την σχέση που έχω με το βιβλίο... διαβάζω τουλάχιστον δύο βιβλία παράλληλα. Τουλάχιστον.
Πάντως είναι πολύ παράξενο, και ενδιαφέρον: τα βιβλία που διαβάζαμε τότε, την περίοδο που αρχίζαμε να αναπτύσσουμε κρίση και συνείδηση, όταν τα διαβάζαμε από υποχρέωση τα λέγαμε "εξωσχολικά" (ακόμη και στο λύκειο), ενώ αυτά που διαβάζαμε από ευχαρίστηση τα λέγαμε "λογοτεχνικά" (ακόμη και στο γυμνάσιο). Στο δημοτικό ήταν όλα "εξωσχολικά", νομίζω, γιατί ο κόσμος μας των αναγνώσεων και των διαβασμάτων περιοριζόταν αυστηρά μέσα στο σχολείο και σε τίποτα άλλο, οπότε ο,τιδήποτε έξω από αυτόν λεγόταν (και ήταν) "εξωσχολικό" (φίλοι, βιβλία κά).
Με αφορμή το παραπάνω, που από μόνο του αποτελεί ενδιαφέρον θέμα, παραθέτω μια Συνομιλία με την Άτη Σολέρτη, στο τεύχος #22 του Vakxikon.gr.
Εύχομαι να την απολαύσετε όσο την ευχαριστήθηκα κι εγώ!
ξι.
Και του Κούντερα, συμπληρώνω τώρα εκ των υστέρων που τα φέρνω στη μνήμη μου όλα σιγά σιγά. Του Έσσε θυμάμαι ότι ο Σιντάρτα με είχε συγκλονίσει συθέμελα, πρέπει να τον είχα διαβάσει 10 φορές τουλάχιστον! Άλλαξε την κοσμοθεωρία μου και πιστεύω ότι ήταν η αιτία για να διαβάσω όλα τα βιβλία του Έσσε, όπως επίσης πιστεύω ότι έβαλε το πρώτο λιθαράκι για ν' αγαπήσω και να μπω στον κόσμο των βιβλίων... Γενικότερα, ήταν και το δεύτερο βιβλίο που διάβασα στη ζωή μου (το πρώτο ήταν ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγστον αλλά αυτό το τελευταίο, εννοώ το επίθετο του Ιωνάθαν, ήταν αδύνατο να το θυμάται κανείς στην ηλικία μου τότε, οπότε στη μνήμη είχε εντυπωθεί ως εξής: "ο Γλάρος Ιωνάθαν του Ρίτσαρντ Μπαχ"). Από τους δικούς μας θυμάμαι ότι διάβαζα μανιωδώς Ζωγράφου και Βαμβουνάκη. Ήταν τότε πολύ στη μόδα. Ακούγαμε και Πυξ-Λαξ, οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, ε, και κόλλαγε πολύ... Στο σχολείο δε περίμενα πώς και πώς την ώρα του Ομήρου...
Μα τι ωραίες εποχές!
Αυτά στην αρχή, όταν πρωτοήρθα σε επαφή με το βιβλίο (άργησα λίγο να έρθω). Πιο μικρή (δηλαδή στο δημοτικό) ούτε μίκυ μάους δεν διάβαζα σχεδόν... Τα βιβλία δεν με ενδιέφεραν ούτε κατά διάνοια. Μόνο διάσπαρτα στη μνήμη θυμάμαι κάποια σαν το "ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν", τον Μόμπι Ντικ, τις ιστορίες του Ιούλιου Βερν, τα ταξίδια του Μάρκο Πόλο, τους μύθους του Αισώπου και αρκετά άλλα εικονογραφημένα... Όμως τα θυμάμαι σκόρπια και αμυδρά να τα ψευτοδιαβάζω & να τα προσπερνάω. Και ήταν όλα δώρα, ποτέ δεν τα έψαξα να τα βρω για να τα διαβάσω. Επίσης θυμάμαι ότι εκείνα τα καλοκαίρια (του δημοτικού) μου άρεσε μόνο να κάνω επανάληψη τα αγγλικά και τα ισπανικά μου. Α ναι, ασχολούμουν και με κάτι βιβλιαράκια που έβγαιναν για να κάνουν τα παιδάκια επανάληψη στην τάξη που τέλειωσαν. Τίποτ' άλλο. Τώρα περιττό να περιγράψω την σχέση που έχω με το βιβλίο... διαβάζω τουλάχιστον δύο βιβλία παράλληλα. Τουλάχιστον.
Πάντως είναι πολύ παράξενο, και ενδιαφέρον: τα βιβλία που διαβάζαμε τότε, την περίοδο που αρχίζαμε να αναπτύσσουμε κρίση και συνείδηση, όταν τα διαβάζαμε από υποχρέωση τα λέγαμε "εξωσχολικά" (ακόμη και στο λύκειο), ενώ αυτά που διαβάζαμε από ευχαρίστηση τα λέγαμε "λογοτεχνικά" (ακόμη και στο γυμνάσιο). Στο δημοτικό ήταν όλα "εξωσχολικά", νομίζω, γιατί ο κόσμος μας των αναγνώσεων και των διαβασμάτων περιοριζόταν αυστηρά μέσα στο σχολείο και σε τίποτα άλλο, οπότε ο,τιδήποτε έξω από αυτόν λεγόταν (και ήταν) "εξωσχολικό" (φίλοι, βιβλία κά).
Με αφορμή το παραπάνω, που από μόνο του αποτελεί ενδιαφέρον θέμα, παραθέτω μια Συνομιλία με την Άτη Σολέρτη, στο τεύχος #22 του Vakxikon.gr.
Εύχομαι να την απολαύσετε όσο την ευχαριστήθηκα κι εγώ!
ξι.
No comments:
Post a Comment