Sunday, January 11, 2009

Κυριακή πρωί

CAMDEN, 1892

El olor del café y de los periódicos.
El domingo y su tedio. La mañana
y en la entrevista página esa vana
publicación de versos alegóricos

de un colega feliz. El hombre viejo
está postrado y blanco en su decente
habitación de pobre. Ociosamente
mira su cara en el cansado espejo.

Piensa, ya sin asombro, que esa cara
es él. La distraída mano toca
la turbia barba y saqueada boca.

No está lejos el fin. Su voz declara:
Casi no soy, pero mis versos ritman
la vida y su esplendor. Yo fui Walt Whitman.


ΚΑΜΔΕΝ, 1892

Η μυρωδιά του καφέ και των εφημερίδων.
Κυριακή και η πλήξη της. Πρωί
και στην σελίδα που βλέπω φευγαλέα αυτή η μάταιη
δημοσίευση στίχων αλληγορικών

ενός ευτυχισμένου συναδέλφου. Ο γέρος άντρας
γονατισμένος και χλωμός στο ευπρεπές
φτωχό του δωμάτιο. Άσκοπα
κοιτάζει το πρόσωπό του στον κουρασμένο καθρέφτη.

Σκέφτεται, χωρίς καμιά έκπληξη, ότι αυτό το πρόσωπο
είναι αυτός. Το αφηρημένο του χέρι αγγίζει
τα ταραγμένα του γένια και το λεηλατημένο του στόμα.

Το τέλος δεν είναι μακριά. Η φωνή του μαρτυρά:
Σχεδόν δεν υπάρχω, αλλά οι στίχοι μου ρυθμός
της ζωής και της λαμπρότητάς της. Εγώ ήμουν ο Ουώλτ Ουίτμαν.

Μετάφραση: ξι.



Το κίνητρο ήταν η ...παρεξηγημένη Κυριακή. Μια μέρα της εβδομάδας που στον καθένα από εμάς "μιλάει" διαφορετικά μα πριν προλάβω να γράψω θυμήθηκα το τόσο ωραίο ποίημα του Jorge Luis Borges (1899-1986) που είχε γράψει για τον αμερικανό, επίσης, ποιητή Walt Whitman (1819-1892).
Όπως και να' χει, ταυτίζομαι τόσο με τον πρώτο στίχο του ποιήματος: μυρωδιά καφέ κι εφημερίδων, στο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι του σπιτιού. Κυριακή πρωί και συναισθήματα νοσταλγίας, γλυκά και τρυφερά, με μυρωδιές ακόμα και από το μεσημεριανό τραπέζι. Κυριακή πρωί των συζητήσεων, των αναγνώσεων, του ραδιοφώνου. Τις άλλες μέρες της εβδομάδας μπορεί και να μην θυμάσαι τί έκανες... θυμάσαι πάντα, όμως, τί έκανες μια Κυριακή πρωί...
Καλή σας Ημέρα και Καλή Εβδομάδα,
ξι.

2 comments:

giant13 said...

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.Ετσι ακριβώς συμβαίνει με τις Κυριακές.

Θα συμπλήρωνα με την σειρά μου, πως πάντα κάτι μας μένει και από μέρες εορτών και δεν εννοώ μόνον Χριστούγεννα και Πάσχα.
Αν και έχουν περάσει δεκαετίες, ακόμη θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια, το πως πέρασα, μικρό παιδί τέτοιες μέρες.

Υ.Γ. Φιλική παρατήρηση. Οι μπλέ γραμματοσειρές είναι αρκετά δυσανάγνωστες, τουλάχιστον στην δική μου οθόνη.

ξι said...

@ giant13,
ναι, και τις εορτινές μέρες... Αν και πιστεύω ότι οι Κυριακές φέρουν μια δύναμη παραπάνω... συχνότητα και επανάληψη το μυστικό τους...

Σ' ευχαριστώ και για την παρατήρηση. Έχεις δίκιο! Θα κοιτάξω να την αλλάξω!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!